Czasami trzeba zaczekać.
Odłożyć życie na półkę i pozwolić mu się zakurzyć.
Zapomnieć i przypomnieć sobie niespodziewanie.
Spojrzeć
z przerażeniem
z tęsknotą, ochotą
z szeroko otwartymi oczami
z nowym bagażem doświadczeń
i szczerymi nadziejami.
Odkurzyć, albo wziąć zakurzone.
Otulić w ręce i spojrzeć na nowo,
na to co było i będzie.
Czasami trzeba zaczekać.
Spojrzeć na nowo.
/M.
